Jedną z najważniejszych myśli, które wyniosłam z lektury książki „Wartość Człowieka” ks. Krzysztofa Grzywocza, jest to, że człowiek nie rodzi się sam ze sobą – człowiek rodzi się w relacji. To w spotkaniu z drugim – uważnym, obecnym, akceptującym – może objawić się nasza wartość, tożsamość, sens. Dlatego relacje traktuję jak wewnętrzne miejsca – nie jako narzędzie, ale jako przestrzeń, w której można naprawdę być sobą.

Wierzę, że wartość siebie odkrywam właśnie w oczach tych, którzy widzą we mnie coś więcej niż tylko funkcję, sukces czy stanowisko. W oczach drugiego człowieka odnajduję odbicie siebie – takiego, jakim jestem naprawdę.

W pracy, w rodzinie, w fundacji – staram się otaczać ludźmi, którzy są obecni nie tylko wtedy, gdy jest lekko. Więzi nie polegają na tym, że się kogoś zmienia – więzi polegają na tym, że się przy kimś zostaje. Nie uszczęśliwiam nikogo na siłę. Zakładam, że każdy ma w sobie dość mądrości i wolności, by wybierać swoją drogę – nawet jeśli nie jest ona zgodna z moimi oczekiwaniami.